Her şeyin içindeki sen'ler.
Sen olarak yansıyan şeyler.
Düşününce, aslında ilişki içinde olduğumuzu sandığımız şeylerle ilişkimiz, içerde anlamlandırdığımız kadar.
Herkes, her şeyi farklı yaşayıp anlamlandırıyor çünkü.
Içine doğduğu ortam, seni yetiştiren aile, o ailenin alışkanlıkları, içinde yaşadığı toplumun bireyler üzerindeki tortusu ve bunların ışığında verilen sayısız karar...
Kişinin binlerce farklı zincirleme karar ve bu kararları takip eden sonuçlarla gelebileceği yeri düşün. Sınırsız sayıda ihtimal.
Hepimiz, baktığımız şeyde anladığımız kadarını ya da anlamlandırmak istediğimiz kadarını görüyoruz. Çünkü herkesin referans çerçevesi, yaklaşımı, yoğurt yiyişi birbirinden değişik.
Herkes aynı resimde başka bir şey görüyor.
Sen mesela, sadece senin tarafından bakılabilecek bir şekilde bakıyorsun o resme.
Sadece senin tarafından o şekilde görülüp anlamlandırılıyor.
Sadece sen o anı o şekilde yaşıyorsun,
Hiçbirimizin fabrika ayarları aynı değil.
Hepimiz benzer yaradılışta olsak da algımız hep farklı.
Çürüyen bir sebzeye bakan insanlar koku ve pisliği düşünürken sen çürümenin yeni başlangıçlar olduğunu düşünüyorsun belki de. Herkes yıkılmaya yüz tutmuş olan bir binanın kalıntılarını görürken, binadan kalan taşların oluşturduğu yüzü sadece sen fark ediyorsun. Senin gördüğün, yaşadığın, deneyimlediğin şeyleri, kimse, ama hiç kimse senin gibi deneyimlemiyor....onların sende, senin onlarda, her şeyin sende bıraktığı tüm anlar benzersiz.
Sen, bugüne kadar aldığın trilyon kararla kimsenin yürümediği bir yolda yürüyorsun...ve algıladığın her şeyde bunun kanıtlarını görmek mümkün.
Müziği düşün mesela...ne kadar iyi geldiğini...bazı şarkılardaki bazı bölümlerin seni nasıl yükselttiğini...başkaları başka yerlerini sevse, bazıları sevmese, bazıları hiç bilmese bile sana ne kadar güzel ve anlamlı geldiğini.
Çünkü aslında kimse senin algıladığın şekilde, senin anlamlandırdığın biçimde, senin sevdiğin gibi sevmiyor.
O gördüğün şey, onun sende yarattığı etki, senin o şey üzerindeki yansıman işte.
Mutluluğun o şeyi o şekilde görmekten, görebiliyor olmaktan geliyor aslında.
Mesela 'garip'.
Içinde kendini kaybettiğin, ama anlamlı bir kayboluş yaşadığın şeyler.
Çok küçükken garip şeyleri pek anlamlandıramazdım.
Üzerinde durmak isterdim ama kafam binlerce şeye aç olduğu için garip'in üzerinde durmazdı pek.
Zamanla, şeyleri öğrendikçe bazı konuları (kendimce) anlamaya başladım ve tercihler oluştu.
Çünkü artık şeyleri birbiriyle karşılaştırılabilecek bilgiye sahiptim.
Tükettiğim şeylerin ne olduğunu anlamış ve kıyaslayabilecek kadar çok, farklı şeyi bilinçli bir şekilde tüketmiştim.
Televizyonda izlediğim şeyler artık benim için eğlenceli renkler değil, biraz daha anlamlı şeyler olmuşlardı.
Artık seçmeye başlamıştım...
Bazı şeyleri diğerlerinden daha az, bazılarını daha çok seviyordum...nedenini bilmiyordum ama öyleydi...tabii bir çok şey başkalarının ne sevdiği üzerinden değerleniyordu başlangıçta...hatta belki de ilk dönemde uyum sağlamak istediğim için daha çok da olabilir...ama bunlar zaman içinde kendi tercihlerime dönüşmeye başladı...sevdiğimi zannettiğim bazı şeyleri sevmediğimi anlamam da bu döneme denk geldi tabii.
Sonrası arayıştı hep...
Zamanımı kendi sevdiğim şeyleri aramaya harcadım.
Bu şeylerin en büyük ortak noktası garip olmalarıydı bence.
Normal, gerçek şeylerden haz etmedim hiç bir zaman.
Gerçeklik bana hep gerçek dışı geldi,
ya da benim gerçekliğimin dışında olsun istedim.
O yüzden önce garip şeylere, sonra da gerçek şeylerin içindeki garipliklere döndüm.
Orada daha da garip şeyler gördüm....
Bir süre sonra görüşüm iyice değişti.
Artık otomatik olarak 'garip'e kilitlenebiliyordum.
Ayıptır söylemesi bir gün Tokyo’da bir parka gittim...sonra da acıkıp parktan çıktım.
Yürürken bir duvarın önünde yaklaşık 5 dakika durdum. Çok garip görünüyordu çünkü.
Sonra fotoğrafını çektim ve şöyle düşündüm, "Buraya geldigimden beri binlerce güzel şey görmüşken neden bunun fotoğrafını çekiyorum?" "Neden tapınaklar değil de bu kimsenin bakmayacağı duvar? Neden böyle şeyler?"
Baktığımda gördüğüm şey herhangi bir duvardan öte bir şey miydi ki?
Bu duvarda gördüğüm şeyi mi seviyordum? Yoksa sevdiğim şeyi mi duvarda görüyordum?
Duvarla aramdaki bu özel ilişkiyi nasıl anlamlandırmalıydım?
Sadece bu duvarda değil, her şeyin içindeki 'garip'lerde?
Zihnim gördüklerim arasında neden böyle şeyleri diğerlerine göre daha önemli buluyordu?
Baktığım şey duvar mıydı, ben miydim?
Bu garip biçimli duvar, ayın yüzeyindeki çığlık atan adam, üçüncü basamaktaki içinden çıkılamayan karo...hepsindeki anlam "benden" gelip "benden" kaynaklanıyordu.
E, o zaman bu baktığım şey, aslında bendim.
Kendime dair bir ipucu kadar küçük olsa da bana bakıyordum.
Hayatım boyunca ilgimi çeken tüm 'garip'ler şimdi çok güzel bir anlam kazanıyordu.
Bunca zamandır aslında hep kendime baktığımı fark ediyordum.
Baktığım her şeyin üzerinden yansıyordum başından beri...
Ve bunu alelade bir duvarın önünde salak gibi dururken anlıyordum.
Baktığım her şeyden yansıyordum.
